Kinderorthopedie lijkt nauwelijks op volwassenenort- pedie, net zo min als kinderen geen kleine volwassenen zijn. Gelukkig is een aantal van de zogenaamde kinder- thopedische problemen geen echt probleem: de ouders zien iets bij hun kind dat ze niet bij zichzelf herkennen, zijn hier ongerust over, maar de dokter kan vertellen dat dit iets is wat op de kinderleeftijd juist normaal is. Dit c- trast tussen wat bij volwassenen niet en bij kinderen wel voorkomt, kan bij ouders maar ook bij behandelaars een ‘normaliseringre? ex’ oproepen. Er is een Griekse legende over. Procrustes was wat we nu een seriemoordenaar z- den noemen. Zijn gasten sliepen in het zogenaamde p- crustesbed. Als ze precies in het bed pasten, was er niets aan de hand. Als ze te klein waren voor het bed, bond hij hun voeten aan het voeteneind, legde een strop om hun nek en ‘trok ze op lengte’; als ze te lang waren, hakte hij de uit het bed stekende voeten af. Iets van een Procrustes zit in ons en wordt wakker als we iets zien wat ongebr- kelijk is of afwijkt van de ‘norm’. Deze Procrustes tot zwijgen brengen is een onderdeel van de kinderorthopedie. Natuurlijk gaat de kinderorthopedie niet alleen over fys- logische variaties, maar een belangrijk deel betreft con- nitale malformaties en typisch orthopedische pathologie.