Opnun hurdar varpadi iloengri birtu yfir framdekk velbats, sem aprilrigning trommadi hratt eda haegt vid, THar sem ovissan vindur kom i skjotum vindhvidum eda hvessti. thegar lysingin ferdadist framhja skvetta THilfari, kom ut bryggju og voerugeymslu og haegur straumur sem ytti og THyrladist upp vid hrugana a bryggjunni lengra nidur, virtust ufid hoefud tveggja drengja vera utlistad a moti rodnum dyrunum. A svipstundu roedd THeirra skera i gegnum vindinn og rigninguna. Jule? O, Jule!
einn THeirra hropadi. Sidasta simtalid i adalskalanum, ungi madurinn! baetti hinu vid. thad var ekkert svar, svo strakarnir, eftir ad hafa hlustad augnablik a dundrandi rigningu, kvoertun arinnar, hrokur borgarinnar sem la allt i kringum THa, lokudu dyrunum og framkoelludu ahrifin fyrir utan ad eyda THilfari og bryggju, voeruhusinu og anni, eins og THau hefdu aldrei verid til. Jule verdur bleytt og verdur kalt! beitti THridju roeddinni THegar dyrnar lokudust. Ad auki, THar sem hann var a verdi, aetti hann aldrei ad hafa yfirgefid batinn! Einn af strakunum sem hoefdu stadid i dyragaettinni THurrkadi rigninguna af andliti hans THegar hann hlustadi og glotti til annars. Engin THoerf a ad hafa passa vid THad, jafnvel THo ad Jule fari i bleyti, sagdi hann. En hann verdur ekki blautur, baetti hann vid, alfarid i THagu THess sem hafdi noeldrad, hann verdur kominn aftur eftir eina minutu eins THurra og pund af dufti.
Hvernig aetlar hann ad komast i gegnum allt THad, med sveiflu a handleggnum ad hurdinni, an THess ad blotna? Eg byst vid ad THu haldir ad hann muni geta fordast dropana!

Engu ad sidur, hvad gagn er ad THvi ad verda hann blautur og veikur i huga okkar? skera i annan, godlatlega. thad hjalpar engum. Meirihluti THeirrar miklu heppni sem vid hoefum haft undanfarid nadi okkur aldrei - nema i huga okkar!