Uit langjarige contacten met huisartsen is ons gebleken dat velen van hen de dermato- gie een ‘moeilijk vak’ vinden. Dat heeft verschillende oorzaken. De eerste ligt tijdens de opleiding tot basisarts: aan de dermatologie wordt als (vermeend) ‘klein vak’ nagenoeg geen aandacht besteed. Daarbij wordt volledig voorbijgegaan aan het gegeven dat ongeveer 10 procent van alle consultaties in de huisartsenpraktijk een aandoening van de huid, haren, nagels of de slijmvliezen betreft. Daarnaast is het herkennen van veel dermatologische be- den - terwijl gelukkig ook vele diagnoses a vue gesteld kunnen worden - moeilijk. De huid heeft slechts een beperkt aantal mogelijkheden om te laten zien dat ze ziek is met ef? or- centies zoals erytheem, papels, vesikels, pustels, noduli, crustae, squamae etc. Het gevolg hiervan is dat vele huidziekten uit hetzelfde beperkte arsenaal van elementaire ef? or- centies zijn opgebouwd en dus een zekere mate van of zelfs zeer sterke gelijkenis vertonen: granuloma pyogenicum versus amelanotisch melanoom, pustulosis palmoplantaris versus psoriasis pustulosa, papuleuze pityriasis rosea versus de papuleuze sy? lide, een beg- nende morbus Paget versus op de tepel gelokaliseerd constitutioneel eczeem en zo zijn er vele voorbeelden te noemen. En huidziekten houden zich lang niet altijd aan de - overigens door ons opgestelde - regels. Alle dermatosen hebben een of meer voorkeurslokalisaties, maar de meeste kunnen (nagenoeg) overal op het lichaam optreden.